Ο Σακχαρώδης Διαβήτης μπορεί να δίνει συμπτώματα τα οποία αποδίδουμε στα
αυξημένα επίπεδα γλυκόζης στο αίμα (πολυουρία, πολυδιψία, ξηροστομία,
υποτροπιάζουσες λοιμώξεις της ουρογεννητικής περιοχής, π.χ. κολπίτιδες) ή
να μη δίνει κανένα απολύτως σύμπτωμα. Σε κάθε περίπτωση η κλινική
εξέταση από τον ιατρό, σε συνδυασμό με κάποιες εξετάσεις αίματος (π.χ.
γλυκόζη νηστείας, καμπύλη σακχάρου, γλυκοζυλιωμένη αιμοσφαιρίνη)
θέτουν τη διάγνωση του Σακχαρώδη Διαβήτη.

Ο Σακχαρώδης Διαβήτης περιλαμβάνει πολλές διαφορετικές και ετερογενείς
μεταξύ τους μορφές της νόσου και επομένως υπάρχουν τύποι Διαβήτη
που απαιτούν εξ’αρχής θεραπεία με ινσουλίνη,όπως ο τύπου 1, ενώ άλλους
μπορούμε να τους αντιμετωπίσουμε με αλλαγές στον τρόπο ζωής (δίαιτα και
άσκηση), από του στόματος χορηγούμενα δισκία, ινσουλίνη, καθώς και άλλες ενέσιμες
αγωγές ή συνδυασμό των παραπάνω (όπως ο τύπος 2). Η θεραπεία του
Σακχαρώδη Διαβήτη είναι αυστηρά εξατομικευμένη ανάλογα με τον τύπο
της πάθησης, τις συννοσηρότητες και τα μοναδικά χαρακτηριστικά του κάθε
ασθενή.

Η παρακολούθηση της ρύθμισης των επιπέδων σακχάρων στο αίμα γίνεται
με τη μέτρηση της γλυκοζυλιωμένης αιμοσφαιρίνης και επιπροσθέτως με τον
αυτοέλεγχο από τον ίδιο τον ασθενή στο σπίτι. Ο προσδιορισμός της γλυκοζυλιωμένης
αιμοσφαιρίνης θα πρέπει να γίνει 3 μήνες μετά από τροποποίηση
της αντιδιαβητικής αγωγής, προκειμένου να εκτιμάται το θεραπευτικό αποτέλεσμα.
Σε ασθενείς με καλή ρύθμιση, η γλυκοζυλιωμένη αιμοσφαιρίνη μπορεί να
μετράται κάθε 6 μήνες, μαζί με άλλες παραμέτρους, όπως το λιπιδαιμικό
προφίλ.

Ο αριθμός των αναγκαίων μετρήσεων στο σπίτι από τον ίδιο τον
ασθενή (αυτοέλεγχος), καθορίζεται από το γιατρό, ανάλογα με τη θεραπεία
που ακολουθεί κάθε ασθενής (π.χ. ινσουλίνη, δισκία) καθώς και άλλα
ατομικά χαρακτηριστικά (π.χ. κίνδυνος υπογλυκαιμιών, ανάγκη πολύ
αυστηρής ρύθμισης όπως στην κύηση, κ.α.)